Ποια ανάγκη σάςοδήγησε στην «Πόλημε τις πορτοκαλιές»;Πάντοτε ήθελα ναγράψω μια ιστορίαπου να έχει θέμα τηντουρκική εισβολή,εφόσον είμαι παιδίπροσφύγων.
Πιστεύωείναι καθήκον και υποχρέωση όλων να μιλάμε γιατην τουρκική εισβολή και τα κατεχόμενα μέρημας, καθένας με τον δικό του τρόπο να το κάνειαυτό.
Πέρσι αποφάσισα να συνεχίσω μια ιστορίαπου ξεκίνησα χρόνια πριν. Μια ιστορία που θα«ξεναγούσε» τις νέες γενιές στην πανέμορφηπόλη της Αμμοχώστου πριν από τα τραγικάγεγονότα του 1974 και ταυτόχρονα θα έδειχνετο δράμα της τουρκικής εισβολής. Πώς από μιαπόλη με πλούσιο πολιτισμό και δημιουργικούςανθρώπους μετατράπηκε σε πόλη «φάντασμα».Θα μπορούσατε να διατυπώσετε σε μια φράσητο μήνυμα του βιβλίου σας;Θα δανειστώ τους στίχους της ΝίκηςΚατσαούνη από το ποίημα «Αμμόχωστος»: «Κιεμείς πουλιά που διώξαν μας τον Αύγουστοοι εχθροί σου, να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοίστην άνοιξή σου».
Πενήντα χρόνια από την τραγωδία τηςτουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ποια τασυναισθήματά σας;Πενήντα χρόνια πόνου και προσφυγιάς.
Οσαχρόνια κι αν περάσουν ο πόνος δεν σβήνει, τομυαλό δεν ξεχνά κι ας έφτιαξαν οι γονείς μουαπό την αρχή τη ζωή τους κι ας προχώρησανπαρακάτω.
Καθημερινά βλέπω την τουρκικήσημαία στον Πενταδάκτυλο και σπαράζει ηκαρδιά μου. Καθημερινά θυμάμαι. Δεν ξεχνώ.Ομως η καρδιά μου δεν παύει να ελπίζει και ναλαχταρά την απελευθέρωση του τόπου μου.Υποτάχθηκαν οι πρόσφυγες της Κύπρουστην ανάγκη του ανθρώπου να ξεχνά και ναπροχωρά γιατί αυτό επιβάλλει ο νόμος τηςεπιβίωσης;
Ο πόνος της προσφυγιάς δεν είναι τόσο οξύςόσο πριν από 50 χρόνια. Αυτό δεν σημαίνειότι οι πρόσφυγες της Κύπρου, όπως καικάθε πρόσφυγας που ξεριζώνεται με τηβία από τον τόπο του, δεν πονούν. Ξεκινούναπό την αρχή τη ζωή τους και προχωρούνπαρακάτω γιατί αυτό επιβάλλει ο νόμος τηςεπιβίωσης, αυτό όμως δεν σημαίνει πωςξεχνούν την τουρκική εισβολή, πως ξεχνούντους σκοτωμένους, τους εγκλωβισμένους,τους αγνοουμένους, τις λεηλασίες και ταχίλια μύρια κακά από την τουρκική εισβολή.
Κανένας δεν ξεχνά, «τίποτα δεν ξεχνιέται».Αρκεί μια ρίζα πορτοκαλιάς για να μείνουνάσβεστες η μνήμη και η ελπίδα; Αισθάνεστεότι το Κυπριακό εξακολουθεί να αποτελείζήτημα «πρώτης γραμμής»;Φυσικά αρκεί μια ρίζα πορτοκαλιάς για ναμείνουν άσβεστες η μνήμη και η ελπίδα. Γιατίαπό μια ρίζα πορτοκαλιάς γίνεται ολάκεροδέντρο.
Η ρίζα φέρνει στον νου θύμησες,τους απέραντους πορτοκαλεώνες, τουςδιάσπαρτους ανεμόμυλους στα περιβόλια,τη Γιορτή του Πορτοκαλιού με τα άρματα καιτις παρελάσεις, τους αγώνες στο ΓΣΕ, τιςβραδιές κινηματογράφου και τόσα άλλα. Μιαρίζα πορτοκαλιάς αρκεί για να φέρει ξανάθύμησες από την πόλη της Αμμοχώστου πριναλλά και μετά την τουρκική εισβολή.
Σίγουρα το Κυπριακό εξακολουθεί νααποτελεί ζήτημα «πρώτης γραμμής».Σήμερα ζουν στα Κατεχόμενα περίπου1.000.000 έποικοι. Αρα τώρα όσο ποτέάλλοτε οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τηνπατρίδα μας και να την προστατεύσουμεαπό μια «δεύτερη εισβολή», διαφωτίζονταςτον κόσμο για το πρόβλημα πουαντιμετωπίζουμε για τη διαφύλαξη τηςελληνικής μας ταυτότητας, των ιδεωδών καιαξιών μας.Είναι επαρκείς οι εκπαιδευτικοί μηχανισμοίστο να διασώσουν τη συλλογική μνήμη;Πρέπει να ανοίξουν κι άλλοι «δρόμοι»;
Δεν επαρκούν οι εκπαιδευτικοί μηχανισμοί.Αυτό μπορεί να γίνει με την ονοματοθεσίακτιρίων και δρόμων, με τη δημιουργίαπολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων, μετη διατήρηση της θρησκευτικής πίστης, τηςσυγγραφής και της έκδοσης λογοτεχνικώνκειμένων, μέσω της τέχνης και τουπολιτισμού. Τέτοιοι μηχανισμοί υπάρχουν καιπρέπει να συνεχίσουν, γιατί επιστρατεύονταιενάντια στη λήθη.Εχετε αρκετά βιβλία για παιδιά στοενεργητικό σας.
Με ποια «υλικά» πρέπει ναχτίσουμε τον κόσμο των πρώτων εμπειριώντους;Κάθε γονιός θέλει να μεγαλώσει παιδιάχαρούμενα, επιτυχημένα και ισορροπημένα.Οταν θέτουμε όρια στα παιδιά, μαθαίνουννα τηρούν ορισμένους κανόνες ώστε ναπροστατεύονται αλλά και να συνυπάρχουνμε τους άλλους. Να μην τα μειώνουμε,αλλά να τους συμπεριφερόμαστε μεαγάπη και καλοσύνη: έτσι μαθαίνουναπό τη συμπεριφορά μας και πιθανόνμεγαλώνοντας να κάνουν το ίδιο. Εξίσουσημαντική είναι και η αυτονομία.
Να μημαθαίνει το παιδί απλά να υπακούει, αλλά,όταν μπορεί, να διαχειρίζεται κάποιεςκαταστάσεις μόνο του, ώστε ν’ αποκτήσειαυτοπεποίθηση. Εξάλλου, δεν θα είμαστεπάντα κοντά τους για να τα σώζουμε σεκάθε δυσκολία. Να δημιουρ γούμε ωραίεςαναμνήσεις, να είμαστε παρόντες και ναεπικοινωνούμε σωστά μαζί τους.
Ετσι θακαταλάβουν ότι ενδιαφερόμαστε για αυτάκαι τα αγαπάμε.Οπως είπε ο Κοέλιο: «Ενα παιδί μπορεί ναδιδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: ναείναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ναείναι πάντα απασχολημένος με κάτι και ναξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτόπου θέλει...».
Συμφωνείτε;Συμφωνώ εν μέρει, γιατί τα παιδιάδιδάσκουν κι άλλα πράγματα στουςενήλικες. Οπως το να ζουν το παρόν και ναμην αγωνιούν για τις μέρες που έρχονται,να κάνουν πράγματα που αγαπούν, νασυγχωρούν εύκολα, να αγαπάνε τους άλλουςκαι να είναι γενναιόδωροι. Να ονειρεύονταικαι να ελπίζουν.
Να μην κρίνουν και νααποδέχονται τους άλλους. Να εκτιμούν τοκαθετί και να πιστεύουν στα θαύματα.■Να δημιουργούμε ωραίες αναμνήσεις, να είμαστεπαρόντες και να επικοινωνούμε σωστά μαζί τους. Ετσι θακαταλάβουν ότι ενδιαφερόμαστε για’ αυτά και τα α